Vioti d’umanità, d’amicizia è spartera
Certi dii bugiardi cù quilli novi ghjorni
Chì vastanu i me lochi d’a più indegna manera
Morta hè l’arburatura è lu fiore muscantu
Pà sta goffa ruvina chì porta u testimoniu
Di a vita oghjinca è ciò chì vene accantu
U piacè di cumprà senza nisun’bisognu
I dii di cimentu spavinteghjanu a tarra
Giganti di turmentu di paura infinita
Eiu seccu u me pientu è la me musa cara
Mughja cù tutta a vita ma fate la finita !
A nostra sucietà si scorda di l’anticu
È di a verità pà lu soldu maestru
À mezu à i castichi eccu ùn ci hè più amicu
È po scappa l’anzianu pà lu novu è stranu estru
More la mio natura ma per sempre hè arritta
À difende u dirittu di pett’à u macellu
Dumane s’avvicina, a me tarra hè culpita
Ne vidaraghju sempre l’ale d’un bellu acellu
Sò sicuru o fratelli chì voi vi pisarete
In faccia à u dulore di lu vostru paese
È pà la vostra ghjente pace suminarete
Pà li nostri nimichi pagaranu e s’offese
Ma per la libartà sarà longa la via
Ma noi camparemu da muntagna à marina
Cù tutta a nostra spera è cù a fede viva
Cantaremu inseme « Diu vi salvi Regina »
Antoine Parodin
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire